Dinsdag 16 juni 2020

Hoe zou een roman beginnen waarin dit stadje de hoofdrol zou spelen, bijvoorbeeld door iemand er een dag lang doorheen te laten leven? Met dat mens van vlees en bloed waarschijnlijk, je hebt iemand nodig om van locatie naar locatie en van scène naar scène te komen. Die protagonist zou dan natuurlijk een vrouw zijn, we zijn in het Frankrijk van de eenentwintigste eeuw. Hoe zou ze heten? Laten we haar een niet àl te klassieke Franse naam geven, ze is geen Barbara of een Hélène, ze is een Nora, en begin dertig - laten we zeggen tweeëndertig.

En waar zou die roman dan beginnen? Het is 's ochtends vroeg, dus misschien wel in de badkamer, waar ze onder de douche haar benen staat te scheren - het wordt warm vandaag en ze zal zo haar fleurigste jurk aantrekken. Daarna de trap af, om beneden in de keuken ontbijt voor zichzelf en haar man te maken. Slappe koffie, restje brood van gisteren, gebakken eieren.

Als haar man (laten we hem Leo noemen) even later naar zijn werk is vertrokken loopt Nora naar het bureau van La Poste om daar achteraan de lange rij wachtenden aan te sluiten, het 'wij hebben je gemist'-briefje dat gisteravond in de brievenbus lag alvast in de rechterhand. Wat zou ze gaan halen, trouwens? Gewoon een doos van de Zalando of is het eerder, we zijn in Frankrijk hè, een als betalingsherinnering vermomde liefdesbrief van haar geheime minnaar?

Vanuit het kantoor van La Poste aan de Esplanade - ze heeft géén doos bij zich, als ze weer naar buiten komt - loopt ze naar de Boulevard Gambetta, daar koopt ze eerst een blok citroenzeep en twee paar zwarte panty's bij de Monoprix

en haalt ze daarna bij de naastgelegen bloemenzaak 'Coté Fleurs' het rouwboeket dat ze daar een paar dagen geleden heeft besteld.

Vervolgens vlug naar huis, fleurige jurk uit en haar 'petit noir' en een paar zwarte panty's aan, en door naar de begraafplaats achter de heuvel en het Domaine Saint Firmin, het boeket in het mandje voorop haar fiets.

Ze zeggen dat buurman Patrick, die op nummer negen woonde en straks wordt begraven, zichzelf een delirium heeft gedronken, en daarna zulke gekke dingen ging doen dat-ie er aan overleed. Nora weet niet wat daar waar van is, en doet aan het geroddel over dat onderwerp niet mee. Ze is met haar gedachten bij haar vader, die een paar jaar geleden een einde aan zijn leven maakte en even verderop begraven ligt.

Na afloop van de begrafenis en de condoléances sjeest Nora op haar fiets de heuvel af naar huis, verruilt het zwart weer voor het fleurige, en spoedt ze zich naar de katholieke basisschool Saint Anne aan de rue Boucairie, waar ze elke dag rond het middaguur de leerlingen van de 'maternelle' tijdens hun overblijfperiode onder haar hoede heeft.

Als de kinderen weer in de klas zitten komt Nora dan eindelijk toe aan haar (lichte) lunch - zeer laat voor Franse begrippen - en het bezoek aan de Médiathèque waar ze al weken lang iets wil uitzoeken over de vrouw van Shakespeare.

In de tweede helft van de middag vinden we Nora terug op het Boulodromme d'Uzès aan de Esplanade, tegenover het kantoor van La Poste, waar ze al sinds enige tijd een paar keer per week stiekem komt oefenen, om zo binnenkort haar man Leo en zijn vrienden bij verrassing te kunnen verslaan.

Later is er dan vast nog een hoofdstuk over l'heure de l'apéro, en eentje over het diner, en eentje over de avond (waarin ze het boek dat ze aan het lezen is probeert uit te krijgen - of is ze meer het type vrouw dat 's avonds televisie kijkt?).

En misschien is het een goed idee om de roman, en dus ook de dag, te besluiten met een post-moderne tournure, dat doet het goed tegenwoordig, en het slotakkoord te gunnen aan Leo. Laten we hem een slapeloos uur in het echtelijk bed geven, waarin-ie zich schuldig voelt over zijn geheime affaire met een collega, en zich afvraagt of Nora het doorheeft, dat van die affaire, en meer van dat soort dingen.

Ja, dacht ik, ja, zo zou-ie worden die roman, ja, zo zou-ie worden, ja...

Stappen? 3921!

Bon courage et à la prochaine!