Dinsdag 18 augustus 2020

Mijn fout, mijn grote stomme fout (alweer 'girafe' verkeerd gespeld...). Het is niet waar (zoals eerder in deze verzameling praatjes met plaatjes werd geschreven) dat Nederland hier alleen bestaat als het over gierigheid, drugs, euthanasie, prostitutie en Ajax gaat; uit Midi Libre van heden blijkt dat Nederland ook nog op een andere manier in de krant kan komen:

Twee gezinnen uit Parijs willen tijdens de zomervakantie twee weken gezamenlijk in Zuid-Frankrijk doorbrengen en beginnen, zoals dat gaat tegenwoordig, het wereldwijde web af te grazen: een boel idyllisch ogende hutjes te huur, maar iets waar je met twee gezinnen een beetje comfortabel in kan en dat ook nog te betalen valt vinden ze niet zo snel. Tot ze op iets leuks stuiten in het hart van Zuidelijk Frankrijk, in het departement Lot (boven Toulouse, en zo'n beetje tussen Rodez en Bordeaux). In de gemeente Gramat is een 'villa rustique' te huur met flink wat grond én een zwembad - en wat een fijne plaatjes ook van dit 'maison de campagne', ze horen bij wijze van spreken de cigales al volop krekelen. Wel een boel geld, vijfduizend euro voor twee weken, maar à la, ze doen het. Ook jammer dat de verhuurder pas vlak voor het ingaan van de huurperiode het precieze adres door zal geven, want nu kunnen ze niet behulp van programma's als Google Streetview al in Parijs aan de voorpret beginnen.

Eenmaal in Gramat aangekomen, afgelopen zaterdag, verandert dan dus, zoals de kop in Midi Libre hierboven zegt, een droom in een nachtmerrie: het huis ligt pal naast zo'n enorme weiland-winkel ('grand surface') zoals ze er in dit land zo veel hebben. Deze vestiging van de keten van E.Leclerc is zelfs niet gewoon een giga supermarkt, het is een 'Hypermarché', en het is daar omheen een onophoudelijk komen en gaan ("un ballet incessant") van auto's en bevoorradingstrucks. Heel veel herrie, dag en nacht, maar niet van cigales.

Op de webstek van de verhuurder van het huis is van deze toch tamelijk ongebruikelijke buurman geen melding gemaakt, en op geen enkele foto is ook maar een glimp te zien van die enorme blauwe schoenendoos die een paar meter verderop staat. (Een van de foto's blijkt trouwens van een huisje dat tweehonderd meter verderop langs de weg staat.) De gezinnen proberen verhaal te halen bij de verhuurder, maar dat loopt op niets uit, waarna de kwestie op enigerlei wijze belandt op de centrale redactietafel van het conglomeraat lokale dagbladen waar Midi Libre deel van uitmaakt. Daar besluit men Manon Adoue, correspondent voor Toulouse en omstreken van La Dépeche du Midi, de zaak te laten uitzoeken. Zij begint met de verhuurder te bellen.

Dat verhuurbedrijf blijkt gevestigd in Den Haag, en de telefoon wordt er opgenomen door de vrouwelijke helft van het duo dat het bedrijf en de bijbehorende webstek exploiteert. Deze dame begint met de mededeling dat ze dat huisje al vijftien jaar in de verhuur hebben en dat er nog nooit een klacht over binnen kwam. Het zou kunnen zijn, vervolgt ze dan, dat het probleem nu is ontstaan omdat de huurders Frans zijn: op de Nederlandstalige versie van onze site staat duidelijk vermeld dat het huis naast een vestiging van E.Leclerc ligt, maar op de Franstalige staat dat niet. We hebben, zo tekende Manon Adoue gisteren op uit de mond van deze Haagse dame, een vertaalprobleem: "..., ce n'est pas mentionné car nous avons eu un problème de traduction,...". En die foto van dat hele andere huis, tweehonderd meter verderop, die wordt gepresenteerd alsof-ie van het gehuurde huis is? Ja zeg, klinkt het dan vanuit Den Haag, als een cliënt vlak voor vertrek het adres niet verifieert is dat onze fout niet.

En zo komt Nederland hier dus ook nog in de krant: als Franse families vanuit Den Haag worden belatafeld.

Stappen? 1865!

À la prochaine!