Donderdag 4 juni 2020

"Hoe moet ik dit straks in hemelsnaam omschrijven?", mompelde ik in mezelf toen ik de uitgang zocht, maar daar lagen gelukkig een paar kaartjes in een koperen schaal - naast zo'n pompflesje van dat stinkspul ('Gel pour vous') zoals ze hier bij alle in- en uitgangen staan. Dat hielp, dat kaartje:

Vandaag de hele dag regen in Uzès, en derhalve geen weer voor terrasbezoek, al zaten bij Le Provençal de vaste gasten onder de vier parasols samengeklit en zag je elders ook veel koffiedrinkers onder de luifels, rug tegen de gevel. Maar dat heeft dan toch iets vreugdeloos, wat?, en daarom zochten we een overdekte attractie.

Die vonden we aan de Esplanade, vlakbij de Spar, waar we toch al naartoe gingen vanwege de boodschappen.

Op elf mei, dat was de eerste dag van de eerste fase van het déconfinement, stonden vlak naast de SPAR ineens de grote, grijsgroene stalen deuren open die tot dan toe altijd stijf dicht hadden gezeten - en bleek er achter die deuren een handel in 'Antiquités' schuil te gaan:

Daar links, onder het groen door, zie je de ingang, en wie daar naar binnenstapt ziet dit:

La chine pop'ulaire blijkt een hal vol oude spullen te zijn, alles ongesorteerd en kris kras door elkaar, maar toch één geheel. Hier is het modieuze 'eclectisch' nou eens helemaal op zijn plaats.Veel meubels, in alle stijlen en alle staten van onderhoud, veel kleding, van een rek vol oude militaire uniformen tot een hoekje jaren vijftig spul ('new look'), boeken, van achttiende-eeuwse folianten tot tweedehands folio-pockets, en overal vitrines met bibelots.

Totaal meer dan vijfhonderd vierkante meter, vertelde de dame die, op de foto hierboven links net buiten beeld, achter een bureau zat. Wie daar een kwartslag naar rechts draaide zag dit:

Ik liep natuurlijk keurig netjes volgens de met pijlen aangegeven route - verplicht éénrichtingsverkeer, rondscharrelen verboden - en passeerde daarbij bijvoorbeeld ook zomaar een compleet café-interieur: twaalf klassieke donkerbruine houten bistrotafels (niet los te koop, zestienhonderd euro) en het bijbehorende loeizware biljart (met enig toebehoren, achttienhonderd euro). Eenmaal achterin aangekomen en rechtsaf geslagen was dit het beeld:

En ik me dus aldoor maar afvragen hoe ik dit walhalla in hemelsnaam zou gaan omschrijven - als 'een hal met oude spullen'? Gelukkig was daar dus dat kaartje, en bleek dat de uitbaters uiteindelijk ook niet verder waren gekomen dan maar gewoon alle mogelijke kwalificaties achter elkaar te zetten: 'antiquités brocante design curiosité'.

Opgelucht keerde ik huiswaarts.

Stappen? 1972!

Bon courage et à la prochaine!