Maandag 10 augustus 2020

En zo begon afgelopen zaterdag dan eindelijk de lente - op een ongebruikelijk tijdstip (veertien over half zes in de middag) maar gelukkig wel op de vertrouwde plaats (Imperia, Italië). Veertig kilometer verder op en drie kwartier later deed Wout van Aert, die er een jaar geleden na een val in de tijdrit van de Tour de France zo akelig bij lag dat je nog geen kwartje voor de rest van zijn wielercarrière zou hebben gegeven, het ondenkbare en won hij de langste koers van het seizoen en zijn eerste 'monument' door de winnaar van vorig jaar te verslaan. (Het 'gouden Benelux-trio' - naast Van Aert ook Remco Evenepoel en Mathieu van der Poel - gaat al veel eerder dan gedacht zo ongeveer alle prijzen die er te winnen zijn onderling verdelen; alleen niet die van de (drie) grote ronde's, daar zijn ze nog te jong voor.)

De heropening van het wielerseizoen, dat medio maart door het coronagedoe plots in de pauzestand moest, werd in Uzès gevierd met de vierenzestigste editie van de lokale 'Grand Prix Cycliste', gistermiddag. In België noemen ze het een 'kermiskoers' en in Nederland meestal een 'criterium', maar hier heet het dus zonder omhaal een 'Grand Prix': tientallen malen een rondje door het centrum ('om de kerk') raggen. Pal voor de Mairie verschenen gisterenmiddag om drie uur, bij ruim zesendertig graden in de schaduw, vijfenzeventig liefhebbers ('amateurs de petite reine')

aan de start. Ietsje later werden ze vaardig weggeschoten door de wethouder van sportzaken van Uzès en begonnen ze aan zeventig

rondjes om de binnenstad, en dus aan zeventig keer de 'ring' van bijna twaalfhonderd meter.

[Van de bijna zestig foto's die ik gemaakt heb gaan er hier nog veertien volgen. Wie niks met sport in het algemeen of met de wielersport in het bijzonder heeft kan hier dus afhaken en overschakelen naar iets anders, doch niet dan nadat kennis is genomen van die geweldige one-liner van Vicenzo Torriani, die vlak na de Tweede Wereldoorlog de directeur van de Giro d'Italia werd en dat tot in de jaren negentig zou blijven: Wielrennen is de enige sport die er toe doet, al de rest zijn maar spelletjes.]

Het is nooit te laat om in een oude gewoonte te vervallen, en dus liep ik na het startschot ook op deze zondagmiddag, net als in de tijd van het confinement, tegen de rijrichting in de ring langs - en dus de renners tegemoet. Daarbij passeerden we, de renners en ik, veel bekende plaatsen. Na één ronde - van iets meer dan honderd seconden - snelt het peloton hier voorbij aan het Lycée Guynemer

dat, zoals bekend, niet zozeer een lyceum in de klassieke zin van het woord is, maar meer een opleiding voor beroepen in de sector van de kunst en de kunstnijverheid, een sector die hier zeer bloeit, en dat dan op middelbaar niveau. Vijf ronden later passeerde het peloton op deze wijze het rotonde-achtige pleintje bij de in 'bio' gespecialiseerde Groentejuwelier Gaiffier, die voor de zekerheid zijn zaak deze zondagmiddag maar dicht had gehouden

en rond half vier zag de cathédrale Saint-Théodorit de meute op deze wijze aan zich voorbij zoeven:

Ook mooi: deze ronding van de bocht bij de rue de l'Évêché en de chemin André Gide, met dat uitzicht over het dal van de rivier de Alzon, in de richting van Nîmes

Het ging langs alle boulevards, en dus langs twee van de fijnste etablissementen van dit stadje. Hier buvette Les Insolents aan de Boulevard Victor Hugo, waar Kim en Nathan kennelijk hadden besloten dat het geen zin had open te zijn

en hier, aan de Place Belle-Croix, het café van Sophie en Alex, ook al hartstikke dicht, maar dat is altijd zo op zondagmiddag:

Nog veel meer zaken bleken trouwens gesloten - zoals hier aan de Boulevard Gambetta de Casino (shop) van Carine, meestal geheel onverstoorbaar en voor geen kleintje vervaard, maar nu blijkbaar geen zin in dit gedoe met afzettingen, parkeerverboden en hard schetterende speakers in de platanen. (Let ook op de naam van de shirtsponsor van de koersbegeleiders...)

Aan het einde van mijn rondje 'ring', dat iets meer tijd nam dan de honderd seconden die de renners nodig hadden, was het tijd om plaats te nemen op het terras van Le Vieux Café d'Anniathaze aan de Place Albert 1er

een zeer Zuid-Franse verfrissing te bestellen

en het verdere verloop van de koers gade te slaan van vanonder een parasol.

Rond kwart voor zes mocht de wethouder van het startschot ook de bloemen en bokalen uitreiken:

Nog twee voetnoten?

Eerstens. De jongeman die ik in de aflevering van tien juni van deze serie praatjes met plaatjes als 'simpele ziel' heb aangeduid en bij wie alle jongens en mannen een 'boks' kwamen brengen, we zaten naast elkaar op het terras van Café de l'Esplanade 1762, heet Pascal, zo weet ik inmiddels, en her en der in het stadje zie je hem kleine klusjes doen - bij Alex stapelt-ie luid fluitend de stoeltjes op als het terras gaat sluiten, en bij een ander café brengt-ie alle lege flessen naar de glasbak; dat soort dingen. Deze Pascal krijgt van de koersorganisatie dus gewoon een taakje hè, als een van de vele koersbegeleiders die in al die bochten staan die het parcours rijk is, en daar met behulp van een zeer schril fluitje waarschuwen als het peloton in aantocht is. Hij moet wel zo'n speciaal fluoriserend hesje aan natuurlijk, en hij staat bij de meest overzichtelijke bocht, waar een eventueel missertje niet zo veel kwaad kan, maar daar staat-ie dan toch maar, dapper mee te fluiten:

Ruim een half uur na afloop van de koers straalde Pascal nog volop. Wat had-ie een fijne middag gehad - had ik wel gezien hoe al die coureurs naar hem keken?

Tweedens. Het peloton was gender-neutraal samengesteld - er deden een stuk of vier vrouwen mee. Deze bijvoorbeeld, die met die lange vlecht in het midden van de foto, was me voor de start al opgevallen

en een half uurtje later zag ik haar terug toen ze in haar eentje, ze had kennelijk het peloton niet kunnen bijbenen, aan Les Insolents voorbij reed:

De wielersport is de meest literaire van alle sporten - op en rond drie september zal Tim Krabbé niet van de Nederlandse treurbuis te branden zijn - en ook hier begin je je onmiddellijk af te vragen wat het verhaal achter dit plaatje zou kunnen zijn. Dat begint dan natuurlijk met zulke kwesties als 'Hoe oud is ze?', 'Hoe lang zou ze al fietsen?' en 'Waarom zou ze fietsen?', maar de belangrijkere vraag is natuurlijk 'Wat drijft haar er in hemelsnaam toe op een snikhete zondagmiddag in augustus van start te gaan, midden in een peloton dat haar in een kwartiertje tijd op onoverbrugbare achterstand rijdt, en dan toch stug door te fietsen - waarom gaat ze niet met een fijn leesboek in een hangmat liggen?'. Daar kun je je dus van alles en nog wat bij bedenken, maar ondertussen kan het antwoord op die vraag ook tamelijk prozaïsch zijn: als ze dit tot het einde toe volhoudt is ze waarschijnlijk de enige vrouw die dat presteert. Ze ging gewoon voor de gladiolen - kijk maar, daar staat ze:

Stappen? 6430!

À la prochaine!