Maandag 15 juni 2020

Ruim achtentwintig graden, gisteren, en bij wijze van toegift was er de eerste zwoele zomeravond van het jaar. Hoog tijd voor een eerste verkenning van avondlijk Uzès, en die leverde een aantal verrassingen op, om te beginnen dit beeld, hier vlak om de hoek, op een paar passen van het veelgeprezen prachtpandje aan 19, rue S-R, van de Mairie in de schemering:

Van even verderop, Place Albert 1er, kwam enig rumoer, en daar bleek inderdaad het terras van Le Vieux Café d'Aniathazze lekker vol te zitten. Tweede verrassing: alle andere zaken aan het plein, toch zeker een stuk of vijf, waren dicht. Zou 'Ania' zijn naam en faam hebben verworven simpelweg door éénoog in het land der blinden te zijn? Derde verrassing: alle café's en restaurants langs de boulevards (Gambetta, Alliés, Hugo) waren gesloten, alles dicht, alles donker. Dat zou op de Place aux Herbes toch wel anders wezen? En ja hoor, nogal:

De platanen op het plein blijken, vierde verrassing, vol te hangen met lampjes; de terrassen onder die lampjes bleken overigens maar matig bezet: zolang er geen toeristen zijn heeft de horeca in dit stadje een zeer forse overcapaciteit. (Het straatje rechts in de verte is rue du 4 septembre, komt uit op Place d'Austerlitz.)

Was er dan nergens langs die boulevards enig vertier te vinden? Jawel hoor, één kleine 'bar à vin' bleek moedig stand te houden, helemaal aan het einde van de slinger boulevards, daar waar het westelijk deel van de 'ring' overgaat in het oostelijke, dat eigenlijk niet veel meer is dan een smal eenrichtingsstraatje. On confine plus, mais on boit bien quand même, zullen we maar zeggen.

Kijk, daar staat Kim, die vorige week haar woorden op de rand van mijn krant schreef, en zo maakte dat tientallen Nederlanders opzochten wat 'se saouler' betekende. Ze heeft me net een glas rosé gebracht waarvan ik onmiddellijk zag dat de inhoud van Spaanse herkomst moest zijn: die donker gekleurde rosé's - het tegenovergestelde van hun bleke Provençaalse broeders - komen uit het noorden van Spanje. Ze smaken ook totaal anders: dit is wijn om je tanden in te zetten. Ik weet dat toevallig (ik ben geen kenner hè, maar wel een liefhebber) omdat zo'n rosé jarenlang mijn favoriete drank was. (Bijkomend voordeel: het was ook de goedkoopste rosé in het schap van de grote mensenvriend, die het spul trouwens een paar jaar geleden uit het repertoire haalde - aan een fles wijn met zo'n lage prijs kon-ie waarschijnlijk niks verdienen).

Het werd nog gezellig druk bij de schaamtelozen ('Les Insolents') en Nathan, de mannelijke helft van het uitbatersduo, loste rond half elf het probleem van het 'afstand houden' op door simpelweg het aanpalende trottoir te annexeren alvorens-ie - hij is sommelier van beroep - de nieuwe gasten een net nieuw ingekochte witte wijn liet proeven:

Stappen? 1547!

Bon courage et à la prochaine!