Maandag 24 augustus 2020

Het zat gisteravond laat nog stampvol bij 'Les Insolents', de buvette van Kim en Nathan (en kok Manue), en dus was er nog even tijd voor een avondwandelingetje. Dat uitstapje ging over de 'ring' en met de rijrichting mee, en dus in de richting van de kathedraal en omgeving (het wandelgebied dat 'Les Marronniers' heet). Daar waren we nog niet zo heel vaak geweest, en dan ook nog altijd bij daglicht - en was er daar ergens ook niet een net heropende eet- en drinkgelegenheid? Die was er: als je rue PF uitloopt en dan niet rechtsaf slaat (naar Kim en Nathan, of naar Sophie en Alex) maar linksaf sta je na een meter of honderd voor 'Maison Comte', een indrukwekkend en fraai gerestaureerd pand met een rijk verleden waarover van alles wordt verteld op een groot aan de voorgevel bevestigd schild. Beneden restaurant, boven hotel-achtige faciliteiten en AirBnB-gedoe, alles zo te zien voor de bovenkant van de (Angelsaksische) markt. Gaan we vast nog wel eens uitproberen, maar niet nu.

Enige tientallen meters later kwam de verrassing:

Wat is dàt zeg, daar onder dat plateau vanwaar je zo'n prachtig uitzicht hebt over het dal van de rivier de Alzon en in de richting van Nîmes? Was daar altijd al licht aan, 's avonds? Zou daar nou iemand wonen? Gauw van wat dichterbij bekijken:

Is het een kerk? Een verscholen gebedsruimte? Zou je er dichtbij kunnen komen over dat pad dat daar zo steil naar beneden loopt, de weg naar het dal voor wie verkoeling wil zoeken aan de oevers van de Alzon? Heette dat pad niet rue of ruelle ofzo André Gide?

En ja hoor, via dat pad kun je pal voor die verlichte ruimte komen te staan, maar antwoorden op al die vragen levert dat niet op

ook niet als je tussen de spijlen door kijkt

Een zwembad?

"Pour les cheveaux", zei Nathan toen we terug waren gekeerd bij 'Les Insolents' en er gelukkig een tafeltje vrij bleek te zijn: een plaats om te drinken als ze na een dag hard werken in het dal (of op de flanken van de heuvels) weer boven kwamen. En daarmee leek het pleit beslecht.

Tot vanochtend dan, want toen ik op het terras van Le Provençal het onderwerp besprak met een Engelse kunstenares die - na de hele wereld over gezworven te hebben - drie jaar geleden in Uzès is neergestreken, zei zij onmiddellijk: niks drinkplaats voor de paarden, dit is de oude wasplaats, 'L'ancien lavoir public', ruim anderhalve eeuw geleden aangelegd en sinds tientallen jaren niet meer in gebruik, heb ik tig foto's van gemaakt, kijk maar op mijn Instagram-pagina. Maar waarom moest dat op zo'n rare plaats? "Well, you wouldn't want to do your dirty linnen out in the open, would you?"

Ik dus terug, na dat bezoek aan het terras van Sophie en Alex, om de boel nog eens in ogenschouw te nemen, nu bij kraakhelder Zuid-Frans daglicht:

En, ja, het steile pad naar beneden is genoemd naar André Gide, maar het is een 'chemin' en geen 'rue' of 'ruelle', kijk maar:

En zo ziet dus een uit het midden van de negentiende eeuw stammende - en tientallen jaren geleden in onbruik geraakte - openbare wasplaats er bij daglicht uit:

Stappen? 2793!

À la prochaine!