Maandag 27 juli 2020

Het plein waarop Sophie en Alex hun terras hebben heet dus Place Belle-Croix; het is ook het hart van het buurtje dat door de Uzétiens als 'Le Provençal' wordt aangeduid - zoals het buurtje rondom het veelgeprezen prachtpandje aan 19, rue S-R als 'Le Plan de l'Oume' door het leven gaat - en het zal ook daarom zijn dat alle bedrijvigheid in de buurt zo heet: niet alleen het café-restaurant van Sophie en Alex, maar ook de kiosk daarnaast, het hotel op de andere hoek en de tamelijk populaire (altijd een rij wachtenden voor de deur) bakkerij daar tegenover, allemaal zijn ze Provençaals. Alleen die nieuwe bierwinkel op de hoek van rue Grande Bourgade en Boulevard des Alliés, met dat overdreven grote assortiment, die moet dan weer zo nodig 'Namaspamousse' heten. Ook aan Place Belle-Croix, maar dan aan de overkant van de boulevard, en dus aan de kant van de binnenstedelijke 'Secteur Sauvgardé', staat een imposant gebouw het in architectonische zin op te nemen tegen het filiaal van de Caisse d'Epargne, en op de begane grond ('in de plint') van dat gebouw zat jarenlang een enigszins chic (damast op tafel) restaurant met de naam 'Le Bistrot du Grézac'. Die gelegenheid heeft het coronavirus niet weten te overleven en dus wordt er nu al enige weken volop verbouwd, wat op het terras aan de overkant voor flink wat geluidsoverlast zorgt (alles is hier van keihard steen hè, en aan elke verbouwing, hoe klein ook, komen op maximaal vermogen draaiende frezen te pas). Vanochtend werd de nieuwe keuken aangevoerd

en als binnenkort interieur en naam van de nieuwe zaak worden onthuld zullen we weten in hoeverre ook hier de gentrificatie heeft toegeslagen: wordt het 'p'tit café' voor één en 'p'tit gris' voor twee euro (en een naam met Provençal erin) of wordt het mojito's en margarita's voor negen euro per stuk (en een raar woord boven de deur)?

De boodschappen werden vandaag bij de Carrefour gehaald, en dat bood gelijk de mogelijkheid eens te kijken hoe het er, na die enorme hoeveelheid regenwater van eind vorige week, uitzag in de buurt van het laagste punt van dit stadje. Nou, zo:

Dit is het Sportpark André Rancel, het grootste en meest moderne van de drie sportparken die dit kleine stadje rijk is. (En dan is er ook nog een rugby-stadion even buiten Uzès - dat rugby is hier een grote sport.)(André Rancel was overigens, dit moest ik even opzoeken, in de loop van de vorige eeuw eerst verpleegkundige en daarbij zeer actief in de communistische vakbond, vervolgens militant lid van de Parti Socialiste, en uiteindelijk bijna achttien jaar lang de burgemeester van Uzès. Hij overleed in het jaar negentienhonderdnegenentachtig op tachtigjarige leeftijd.) Het 'complexe sportif' maakt onderdeel uit van de middelbare school daar op de achtergrond (Collège Lou Redounet) en ligt tegenover die Carrefour waar het hier al (veel) vaker over ging - die staat hier rechts buiten beeld aan de overkant van de straat - en dus ook aan gene zijde van de 'Martin-Bril-rotonde'.

Zou daar over nagedacht zijn, bij de keuze van een locatie voor die nieuwe school en de bijbehorende sportvelden, of zou het toeval zijn, deze zee van groen op het laagstgelegen deel van het stadje? De andere sportvelden in Uzès zijn veel hoger gelegen en wekken op dit moment niet zo zeer associaties op met sport als wel met kamelenritten in de woestijn.

Wie op de plaats staat waar bovenstaande foto vanochtend werd gemaakt en dan een kwartslag naar links draait ziet hoe zich zo'n beetje halverwege de talud een scherpe grens aftekent tussen het groen (beneden) en het geel en dor (boven), tussen het sportpark en de rest van Uzès:

Iets heel anders? Iedereen heeft er een, zijn (haar) allereerste met eigen geld gekocht singletje, en de man die ongeveer eigenhandig verantwoordelijk was voor mijn eerste met eigen geld enzoverder enzovoort is afgelopen zaterdag drieënzeventig jaar oud "vredig in zijn slaap" overleden. Medio april negentien negenenzestig kocht ik van het geld dat ik had gekregen omdat ik elf was geworden - de grootste bijdrage aan dat kapitaal kwam van mijn oma van vaders kant - het plaatje met daarop de door de Britse bluesband Fleetwood Mac opgenomen versie van het ruim tien jaar eerder door Little Willie John en zijn broer geschreven "Need your love so bad". (Het was een zogeheten 'dubbele A-kant' met het nummer "Albatross", maar daar vond ik niks aan.) Ik heb het nog, natuurlijk, dat singletje in zijn gele hoesje, maar omdat het twaalfhonderdnegentig kilometer verderop in een kast staat kan het nu helaas niet op de foto.

Dank je wel, Peter Green.

Klik en zwijmel: https://www.youtube.com/watch?v=CNrRk-cuhn0

Stappen? 3085!

À la prochaine!