Maandag 7 september 2020

Op zaterdag vijftien augustus noteerden we de datum al in onze agenda, en vandaag was het dan zo ver: de (achttiende) 'Tour Cycliste Féminin International de l'Ardèche' passeerde Uzès, en wel tijdens de vijfde etappe - de dames waren onderweg van Pont du Gard naar Ruoms. Zouden we een glimp op kunnen vangen van onze heldin Céline Lauret, die tijdens de 'Grand Prix Cycliste de la Ville d'Uzès' van zondag negen augustus zo intrigeerde, en over wie we in onze praatjes met plaatjes van maandag tien en zaterdag vijftien augustus met de nodige bewondering schreven? Zou ze eigenlijk nog wel in koers zijn? En zo ja, op welke plaats zou ze staan in het algemeen klassement?

Gelukkig bleek de organisatie van de koers - voor de goede orde: dit is niet een lokaal flauwekulletje, dit is op de kalender van de etappewedstrijden voor vrouwen over de hele wereld een van de belangrijkste van het jaar - over een zeer uitgebreide webstek te beschikken: ja, ze is nog in koers, haar naam staat niet op de 'liste des abandon' (wel - even tellen - zeventien andere namen). Maar hé, dat is raar, haar naam staat ook niet tussen de totaal honderdennegen namen die samen het algemeen klassement na de etappe van gisteren vormen. Zou ze wel gestart zijn? Lijkt er op van niet - jammer, jammer. Wat zou er met haar aan de hand zijn?

Het begon vanmiddag rond kwart over één met, zoals dat hoort, wachten en de straat (de D979, die eigenlijk de Avenue Maréchal Foch heet) afturen. Dan verschijnt om acht voor half twee een in fluoriserend groen gehulde motormuis; hij gaat de boel afzetten:

Zes minuten later komen dan de eerste rensters, twee koplopers en vlak daarachter een kopgroep van een stuk of acht dames

en nog weer een minuut later meldt zich dan het peloton, dat de overige ongeveer honderd deelneemsters in zich verzameld heeft

In totaal waren er vanmiddag trouwens nog veertien Nederlandse rensters in koers, met Yara Kastelijn als hoogst geklasseerde - zij stond vanochtend vierde in het algemeen klassement.

Na het peloton komen dan de materiaalwagens, hier nummer acht

uit de colonne van dertig (voor elke ploeg eentje en een neutrale, witte), en na die wagens komen dan de achterblijvers in hun strijd tegen de bezemwagen:

Deze vijf dames, de twee hier vooraan en die drie daar achteraan, hadden na twaalf kilometer koers al een achterstand van ruim twee minuten op het peloton. De renster die als laatste passeerde droeg het rugnummer tweehonderdzesenveertig - zou ze de meet in Ruoms wel gehaald hebben?

Afgelopen zaterdag zat er bij de Midi Libre een speciale bijlage over de 'Tour de l'Ardèche' zoals de koers in de wandelgangen wordt genoemd

en daaraan ontleen ik nog even de volgende cijfers: vijf keer gewonnen door Marianne Vos, zeven etappes, achttiende editie, negenentwintig ploegen (waaronder één Nederlandse: Restore Cycling Team), honderdnegenentwintig dames aan de start, in totaal achthonderdendrieënveertig kilometer fietsen met daarin twaalfduizend achtenzeventig hoogtemeters.

Ook afgelopen zaterdag: op Die Grote En Geweldige Markt waar iedereen het altijd over heeft als het over Uzès gaat was de cd-man gelukkig weer present - oranje T-shirt, goatee, ringetje in de linker oorlel, vijftien veilingkratten tweedehands cd's. Die vijftien kratten bevatten nagenoeg uitsluitend muziek voor witte, oude(re) mannen, en dat geldt helaas ook voor de ongeveer anderhalve krat met Franstalig materiaal. Geen (debuut)cd van Agnès Bihl, Jeanne Cherhal of Cléa Vincent, wel rock-achtige muziek van Jean-Louis Aubert, Noir Désir en Téléphone. Én: deze twee cd's met muziek van witte oudere mannen die al jaren in het genre ACI (voluit 'auteur-compositeur-interprète') actief zijn:

Bernard Lavilliers, net na de oorlog geboren in Saint Étienne, en een man met een buitengewoon kleurrijke levensloop, bracht in negentienhonderdachtenzestig zijn eerste album uit; dit 'Baron Samedi' uit tweeduizend dertien is zijn twintigste studioalbum. Hij bezit zonder enige twijfel de mooiste van alle mannelijke stemmen in de huidige Franse moderne muziek, zoals goed te horen is in het tweede nummer van deze cd - klik maar:

https://www.youtube.com/watch?v=LS5HmGEMtC4.

William Sheller, ook al net na de oorlog geboren, maar dan in Parijs, genoot een zeer uitgebreide en grondige opleiding aan het conservatorium alvorens hij in negentienhonderdvijfenzeventig de overstap maakte naar de moderne muziek, en nog steeds is hij op zijn best als-ie in z'n eentje achter een vleugel gaat zitten en er verder niemand anders is die zich met de muzikale gang van zaken bemoeit. Op deze registratie van een optreden van bijna dertig jaar geleden staat ook het prijsnummer uit zijn gehele œvre, dat juist in deze 'live'-versie een hit werd :

https://www.youtube.com/watch?v=R1wAXsbVlHE.

Stappen? 3571!

À la prochaine!