Vrijdag 28 augustus 2020

Tot voor kort stond er in alle Franse kranten elke dag een pagina-grote advertentie van een half dozijn samenwerkende nationale overheidsorganisaties om ons op te roepen één meter afstand te blijven houden - meestal met een softfocus-achtige foto van een grootouder en een kleinkind, en een woordspelerige slogan in de trant van: ook van diegenen die ons het meest nabij zijn houden we één meter afstand - maar sinds gisteren hebben we dit:

Vanochtend heb ik zo'n pagina met gouvernementele wenken en voorschriften voor de jongste dag maar eens op de deur van de kledingkast geplakt. Altijd al een zeer goed idee, en niet alleen bij een dreigende overstroming vanwege intense mediterrane buien: zet je radio aan en laat je auto staan. Daarna het advies om je te vergewissen van de stand van zaken bij de onmiddellijke buren en bij de kwetsbare personen in de buurt, ook niet zo raar. Dan wordt de boel wat diffuser, of misschien: voor de hand liggender, met teksten over niet onder bomen schuilen en niet in de kelder gaan zitten. Hoe ook: een 'Kijk Zuidwaarts!'-momentje? (Note to self: aan huisbaas Marc vragen waar de 'kit de sécurité' staat.)

Ondertussen maken sommige in Nederland woonachtige lezers van deze verzameling praatjes met plaatjes zich enige zorgen naar aanleiding van het nieuws dat de Franse regering gisterenmiddag negentien departementen heeft toegevoegd aan de lijst van die met 'code rood', waaronder de Gard, het departement waar Uzès een deel van is. (In totaal staan nu er nu van de zevenennegentig in Europa gelegen departementen éénentwintig op die lijst.) Die maatregel werd inderdaad gisteren, samen met een aantal andere, door de nieuwe regeringsleider Jean Castex en twee van zijn ministers (die van onderwijs en die van volksgezondheid) tijdens een persconferentie afgekondigd, maar hier is men niet zo onder de indruk van de zware woorden die bij die gelegenheid werden gesproken: Midi Libre bracht het nieuws vanochtend in een eenkolommertje linksonder in de hoek van pagina tweeëntwintig

Als ik het goed begrijp is het vooral een administratieve kwestie, waarbij het er om gaat bestuurders bij lagere overheden (zoals de préfet van een departement) de bevoegdheid te geven nadere (en dus meestal strengere) maatregelen door te voeren. De regering wil, zo zei Castex gisteren, koste wat het kost voorkomen dat in de nabije toekomst een totaal landelijk 'reconfinement' moet worden afgekondigd, en kiest daarom voor deze meer decentrale aanpak. (Wanneer 'monsieur le préfet' inderdaad zijn bevoegdheid gaat gebruiken - het gaat hier vrij veel over de uitbreiding van de maskeringsplicht op scholen, volgende week dinsdag is het hier 'La grande rentrée scolaire' - zal dat nieuws ongetwijfeld een veel prominentere plaats in de krant krijgen...)

Nog een krantenpagina op een deur, maar nu conform een traditie van tientallen jaren: een paar dagen voor de start van de Tour de France gaat de pagina met het routeschema op de binnenkant van de huiskamerdeur:

Het wemelde vanochtend op het terras van Sophie en Alex van de Angelsaksische tiepjes - joviale Australiërs, luidruchtige Britten, een roodharige Ierse met een opstandig dochtertje van bijna drie, en veel, héél veel, Amerikaans knauwende dames die zichzelf loodzwaar hadden opgemaakt - maar gelukkig was er ook nog een wat oudere Fransman met wie ik het gewoon over de inhoud van zijn sportkrant (L'Équipe) kon hebben. Belangrijkste vraag van vandaag: zal de Tour Parijs halen? En, als dat niet zo is, komt er dan wel een officiële winnaar? Het schijnt dat het 'règlement' niet voorziet in de situatie dat een burgemeester of een prefect de boel stillegt of verbiedt, bijvoorbeeld wegens onaanvaardbare risico's voor de volksgezondheid. Mijn gesprekspartner van vanochtend (blauwig bloesje met korte mouwen, bruine lange broek, sandalen zonder sokken) maakte zich daarenboven vooral druk over de zeer strenge regel die de organisatie aan het peloton heeft opgelegd en die er op neer komt dat een ploeg zich in zijn geheel uit de Ronde moet terugtrekken als er binnen de groep twee of meer gevallen van besmetting met het corona-virus zijn vastgesteld, ook als het de derde mekanieker en een koksmaatje betreft - volgens hem hebben we zo binnen een week geen ploeg meer over. Ik was en ben daarover niet zo somber: veel ploegen zijn al jarenlang in de weer met isolatie en besmettingsgevaar, en het ontsmetten van hotelkamers en 'niet alleen je eigen keuken maar ook je eigen eetzaal meenemen' is voor een boel ploegen (vooral de kapitaalkrachtigere, natuurlijk) ook al een ingesleten gewoonte. Toen de Wall Street Journal een jaar of wat geleden over de Tour de France schreef stelde de krant bij die gelegenheid al vol verbazing vast wat de meestgebruikte 'substance' in het peloton was: hydroalcoholic gel.

Hé! Kijk nou! Het is vrijdag! Hoogste tijd voor de vrijmibo!

Na die temperatuur-val van vandaag mag er wel weer een wat meer bewegelijk muziekje bij, wat?

Een van de leukste leden van de club van een stuk of zes, zeven artiesten die proberen de klassieke Franse chanson-traditie met moderne middelen voort te zetten begon ooit als circusmuzikant, en ook vijfentwintig jaar later is dat nog regelmatig te horen in zijn muziek - er komt nogal eens een fanfare met schetterend koper voorbij. Zijn teksten - vaak tamelijk geestig - gaan bijna altijd over zeer alledaagse zaken, en het bijbehorende ongemak.

Bij de burgerlijk stand werd hij in juni negentienhonderd en negenenzestig ingeschreven als Bruno Nicolini, maar in dit land kent iedereen hem onder de bijnaam die hij aan het begin van zijn carrière kreeg van een collega: Bénabar.

Ergens in november zal zijn nieuwe album verschijnen, als ik goed geteld heb wordt dat het negende in de rij, en de eerste single daarvan ('Tous les divorcés') staat deze zomer bij alle radiostations van Frankrijk hoog in de rotatie. (Let op! Ook het clipje is de moeite waard. Bonus: prachtige archiefkaartjeskast.)

https://www.youtube.com/watch?v=Y95LNv2xz3A

Stappen? 1638!

À la prochaine!