Vrijdag 31 juli 2020
- Kees
- 31 jul 2020
- 3 minuten om te lezen
"Elle est mort." zegt Kim, en ze wijst naar de voorkant van mijn in tweeën gevouwen Libé - alles nog voor ik op mijn vaste plaats op het terras van Les Insolents heb kunnen neerzijgen. Ze staat in de deuropening en legt haar linkerhand op mijn rechterschouder.
Kent ze haar dan, weet ze wie dat is, daar op die foto? Natuurlijk, nou en of, ik toch zeker ook wel? Nou ja, ik heb wel eens iets over haar gelezen, maar eigenlijk ook niet veel meer dan dat. In de biografieën van De Beauvoir en Sartre? Of in die van Camus? (Of alle drie, dat zou natuurlijk ook heel goed kunnen.) Was ze zo belangrijk dan? Kim haalt haar hand weer van mijn schouder.
Waar te beginnen? In Tunesië, dat is het beste - daar werd ze in het jaar negentienhonderdzevenentwintig geboren in een niet heel erg welvarend gezin en organiseerde ze op tienjarige leeftijd haar eerste protest (een hongerstaking) omdat ze niet langer de klusjes wilde doen (zoals bedden opmaken) waar haar broers van waren vrijgesteld. Later: lyceum in Tunis, studies filosofie en rechten in Parijs aan de Sorbonne, en aan het werk als juriste en advocate in Algerije en vanaf negentienzesenvijftig in Parijs. Je zou kunnen zeggen dat haar drijfveer was dat ze niet tegen onrecht kon (zie ook die kwestie van die huishoudelijke klusjes) en dat alles wat ze later zou doen daar de praktische vertaling (toepassing) van was. Ze was ook zeer betrokken bij de onafhankelijkheidsstrijd van de Noord-Afrikaanse koloniën, maar ze is hier vooral bekend als feministe en als advocate en voorvechtster van de essentiële vrouwenrechten. Als Halimi in negentientweeënzeventig niet het ophefmakende 'Procès Bobigny' was begonnen had Simone Veil een paar jaar later nooit de naar haar genoemde wet ('le loi Veil') op het recht van de vrouw op de vrijwillige beëindiging van een zwangerschap ('interruption volontaire de grossesse' (IVG)) in het Franse parlement aangenomen kunnen krijgen. Met Simone de Beauvoir vormen ze samen Het Grote Triumviraat van het Franse feminisme: de filosofe, de advocate en de politica.
En nu is ze dus afgelopen dinsdag, drieënnegentig jaar oud, in Parijs overleden. Ze was voor niets en niemand bang, deze Gisèle Halimi, en (onder andere) daarom hebben alle vrouwen van Frankrijk, als ik Kim mag parafraseren, zoveel aan haar te danken dat àlle Fransen haar dankbaar mogen zijn.
Hé! Kijk nou! Het is vrijdag! Hoogste tijd voor de vrijmibo!
Dansen? Geen denken aan zeg, veels te warm voor. We hebben muziek nodig voor hangmat en schommelstoel, voor balkon of veranda, als het maar in de schaduw is.
Er wordt in Frankrijk behoorlijk wat goede muziek gemaakt die je zou kunnen aanduiden als Americana-maar-dan-Franstalig, als we daar nou eens wat van doen?
Thomas Boudineau kan vooral heel goed trombone in allerlei orkestjes, maar onder de naam 'Le Flegmatic' brengt-ie ook solowerk uit dat enigszins doet denken aan het œuvre van Bill Callahan (Smog) - eind vorig jaar verscheen zijn tweede album 'Ruines nouvelles'. Klik en ontdek:
In tegenstelling tot Le Flegmatic is Baptiste W. Hamon buiten Frankrijk wel (enigszins) bekend, in tweeduizendzeventien stond deze singer-songwriter (de Fransen noemen dat een ACI: een auteur-compositeur-interprète) uit Parijs zelfs op het podium tijdens het überfijne festival Take Root in de Groninger Oosterpoort. Ook van hem verscheen vorig jaar het tweede album: 'Soleil, soleil bleu'. Klik en brand (mee):
Stappen? 4322!
À la prochaine!
Comments