Vrijdag 5 juni 2020

Het is soms knap moeilijk mensen die zo'n mondmasker dragen te verstaan, zeker als je gehoor toch al wat minder is dan wel zou kunnen, en vooral in de horeca - meestal een nogal lawaaierige omgeving - is het dubbel moeilijk. Zijn welkomstwoord had ik nog wel begrepen, maar dat van haar snapte ik niet, het begon met "Ici, dans le quartier, on ...", maar dan? Later schreef ze het, op mijn verzoek, voor me op:

De start van de tweede fase van het déconfinement, afgelopen dinsdag, maakt niet alleen ochtendlijk terrasbezoek mogelijk, met koffie en krant, maar ook bezoek later op de dag, bijvoorbeeld voor 'l'apéro', dan natuurlijk met iets anders te drinken en een andere krant. In dat kader hier het begin van de zéér onregelmatig te verschijnen serie 'Libé et rosé' - en om deze start extra te laten swingen doen we vandaag gelijk twee afleveringen.

Woensdag nestelden we ons rond half zes op het terras van Le Vieux Café d'Aniathazze, hier al vaker aangeduid als de Drie Gezusters van Uzès, sloegen de krant open en bestelden even later bij de jongeman van de bediening (zwarte clubkleren, zijn modieuze baard zichtbaar rondom het voor medewerkers in de horeca verplichte mondmasker) een 'verre de rosé'. Die bestelling bleek een glas met gravering én inhoud van het Domaine Saint Firmin op te leveren:

De eerste indrukken? Bekende smaak, een voor Nederlandse begrippen min of meer gewone prijs (drie en een halve euro) en hoeveelheid, en opvallend warm (bijna op kamertemperatuur) geserveerd. Tweede indruk? Op alle tafels zie je zo'n klein zinken emmertje staan als hier schuin rechts achter het glas - dat zijn asbakken, en iedereen, werkelijk iedereen zit ook te roken. Dat mag hier kennelijk (nog) ongereguleerd en overal, wist ik niet. Derde indruk? Zelfs dit terras van grote lokale naam en faam is op het tijdstip van het apéro, en op een van de eerste dagen dat terrasbezoek weer mogelijk is na twaalf weken confinement, nog niet voor de helft gevuld:

Gisteravond raakten we, en hier begint de tweede aflevering van de serie 'Libé et rosé', min of meer per ongeluk verzeild op het in omvang tamelijk beperkte terras van Les Insolents. Dat is de eet- en drinkgelegenheid aan de Boulevard Victor Hugo waarvan het front al op zondag twaalf april op de foto ging, en wel vanwege het schoolbordje naast de deur met daarop de zin "On confine et on bois bien" - ze zijn ook wijnhandelaar ('caviste') en mochten daarom (en ook alleen maar in die hoedanigheid) ten tijde van het confinement open zijn:

Nadat ik de krant had opengeslagen kwam van de vrouwelijke helft van het uitbatersduo de vraag of ik wat wilde drinken. Nou, dat wilde ik wel. Omdat regels er zijn om te doorbreken bestelde ik een 'verre de vin blanc' en als dat kon een sauvignon. Omdat Les Insolents ook een 'winebar' wil zijn werd er vervolgens iets te ingewikkeld gedaan over zoiets basaals als een glaasje wit, maar het enthousiasme waarmee dat gebeurde maakte veel goed. Er kwam uiteindelijk een 'vin nature' (dat is "un peu plus haut que bio") uit de Côtes-du-Rhône op tafel:

Eerste indrukken? Ietsje bloemig (vleugje viognier?), normaal niet mijn kopje thee, maar hier en nu heeft het wel iets. Een voor Nederlandse begrippen min of meer normale hoeveelheid - het glas op de foto is half leeg - voor de buitengewoon schappelijke prijs van drie euro. Wel jammer: te warm geserveerd. Tweede indruk? Ook hier asbakken op alle tafels, en iedereen - ook de twee uitbaters - rookt als de spreekwoordelijke ketter. Derde indruk? Het wordt gezellig druk, en het is duidelijk dat iedereen, hoewel er volk van zeer uiteenlopende pluimage lijkt te zitten, iedereen kent. Ook het tamelijk excentrieke stel op de positie van linksbuiten - Engels en hoogbejaard - doet volop mee. Franse café-cultuur ten voeten uit.

Nadat van het een het ander is gekomen, en ik op vraag van de mannelijke helft van het duo uitbaters heb geantwoord dat ik, nee, niet in de buurt woon maar dat over een paar weken wel kom doen, volgt dan iets later die scene waarvan ik de tekst niet helemaal kon verstaan. Als eerste duikt hij op, schenkt ongevraagd mijn glas flink vol, en zegt "Bienvenue dans le quartier!", waarna zij aan mijn tafeltje verschijnt, zich voorover neigt, en achter haar mondmasker haar welkomstwoorden uitspreekt.

Als ik een half uurtje later binnen kom afrekenen vraag ik haar die zin voor me op te schrijven. Eerst aarzelt ze, en zegt dat het "un peu vulgaire" is, maar dan voegt ze daar "mais pas obscène" aan toe, en terwijl ik me over het pinapparaat buig schrijft zij haar woorden op de rand van de krant: "... on se saoule." Wat zou dat zijn, se saouler?

Hé! Kijk nou! Het is vrijdag! Hoogste tijd voor de vrijmibo!

Laten we nog even een potje dansen, die ophokkilo's blijven maar in de weg zitten. Voor iedereen, maar extra interessant voor al die mannen die zich altijd afvragen waarom vrouwen toch altijd zo lang bezig zijn op het damestoilet, hier het tamelijk fijne Franse electroduo Les Fils du Calvaire. Klik en swing:

https://www.youtube.com/watch?v=29oF4fKVOMI

Stappen? 2427!

Bon courage et à la prochaine!