Woensdag 3 juni 2020

Gelijk kijken, natuurlijk. Hoe zou de woensdagse versie van Die Grote En Geweldige Markt waar iedereen het altijd over heeft als het over Uzès gaat eruit zien in deze tijd van wedergeboorte en heropende terrassen? Nou, zo:

Hier zien we de situatie vanuit het perspectief van iemand die aan komt lopen via Place d'Austerlitz en rue 4 septembre; die ziet een harmonieus samenzijn van kramen en terrasmeubilair waarbij in elk geval twee dingen opvallen: het aantal kramen is ten opzichte van vorige week tenminste gehalveerd (zouden die 'producteurs' nu elders staan, of zitten ze noodgedwongen thuis?) en het terras is geheel verlaten. (Dat laatste zou trouwens het gevolg kunnen zijn van het vroege tijdstip - de horeca rond Place aux Herbes voorziet vooral in eten (van het (iets) duurdere soort) en daarvoor ontwikkelt zich hier de belangstelling pas aan het einde van de ochtend, zo tegen kwart voor twaalf.)

Op het terras van Le Provençal aan de Place Belle Croix voelde het al bijna vertrouwd aan, en het uitzicht van achter het tafeltje in de schaduw kwam me ook al enigszins bekend voor:

Zelf had ik kennelijk ook iets bekends want de jongeman die de bediening doet (klein, tenger, knap hoog bewegingstempo) en die me dus gisteren voor de eerste keer van zijn leven heeft gezien, kwam al voor ik goed en wel was geïnstalleerd met de vraag of ik een 'cappu' wilde. Dat leek me 'une bonne idée'.

Nadat ik had vastgesteld dat er in de Midi Libre van vanochtend nauwelijks iets lezenswaardig te vinden viel, was onvermijdelijk de tijd aangebroken voor wat observaties en overdenkingen met betrekking tot de Franse café-cultuur en de verschillen met de Nederlandse. Allereerst: in Nederland mag de 'mediterranisering van de cultuur' dan al enige decennia bezig zijn, en soms lijkt het er ook wel een beetje op, maar hier zit die café-cultuur duidelijk al generaties in de genen: iedereen, van alle leeftijden en van alle gezindten, ontmoet elkaar in het café en (als het even kan) op het terras. Tweedens: wie hier rondloopt en op of naast de deuren van de horecagelegenheden kijkt ziet ongeveer geen opgeplakte of vastgeschroefde mededelingen over het onderwerp 'Wifi', 'free' of anderszins. Dat hebben ze misschien wel, maar dat doet er niet toe. Bij de ochtendkoffie is men in de weer met de drie klassieke k's: kranten (de solisten), kletsen (de duo's) en kijken (allen), en niemand, echt helemaal niemand die bezig is met het ding dat we nog steeds telefoon noemen maar dat al lang niet meer is. (En ze liggen ook nergens op tafel.)

Behalve dan natuurlijk bij die ene buitenlander - die moet weer zo nodig foto's maken. Deze bijvoorbeeld, vanaf dezelfde stoel als de foto hierboven, maar dan nadat eerst een kwartslag naar links is gedraaid:

Dit is de rue de la Petite Bourgade, alwaar vorig jaar augustus op nummer twaalf een buitengewoon aardig appartementje te huur stond, maar de eigenaar meldde dat hij het rond de jaarwisseling wilde gaan verkopen, waarna het veelgeprezen prachtpandje aan 19, rue S-R in beeld kwam, en de rest is geschiedenis.

Een kwartslag de andere kant op - naar rechts - gedraaid is het uitzicht vanaf dat ene terrasstoeltje op de Boulevard Victor Hugo en de Église Saint-Étienne, die al vaker op de foto ging:

Maar het fijnste uitzicht is toch wel dat over het terras zelf, en de jongeman van de bediening die ogenschijnlijk onvermoeibaar bezig blijft met het herpositioneren van de tafels en de stoelen; vooral voor het vrouwelijk deel van de clientèle is het niet gauw goed, kwa combinatie van afstand houden en schaduw vangen:

Morgen gaan we vragen hoe-ie heet.

Stappen? 2647!

Bon courage et à la prochaine!