Zaterdag 13 juni 2020

Er was regen voorspeld, veel regen, en wel vanaf een uur of elf, en de zaterdagse editie van Die Grote En Geweldige Markt waar iedereen het altijd over heeft als het over Uzès gaat vertoonde vanochtend dus vele gaten: geen cd-handelaar, geen boekenboer, geen stripman. Ook de rest van de afdeling non-food - panniers, catalaans patchwork, quincaillerie - was flink uitgedund. Het was een zaterdagochtend waarop de Uzétiens zelf nog gauw even, voor de bui zou losbarsten, hun inkopen deden (groente, fruit, worst - er staan heel veel worstenmakers op de markt, zeker een stuk of acht, komen we nog op terug) om daarna op een terras de komst van die regen af te wachten. Gevolg: het terras van 'Le Provençal' zat ramvol. Alex haalde licht zijn schouders op, wat kon hij er aan doen ("je suis desolée"), ik wenste hem "bonnes affaires" en zocht elders een plaatsje. Dat plaatsje vond ik ietsje verderop in de richting van de Esplanade op het terras van het 'Café de l'Hotel', meestal vol met vooral autochtonen maar nu verrassenderwijs half leeg:

Nadat een tamelijk spectaculair uitgedoste dame mijn bestelling had opgenomen en even later bovenop de Midi Libre had gezet was het andermaal pijnlijk duidelijk: ik moet mijn bij het vertrek uit Nederland meegenomen gewoonte altijd een cappuccino te bestellen hier afleren. Dat drinkt hier niemand, iedereen drinkt hier zo'n op de Italiaanse espresso lijkend piepklein koffietje dat als 'un p'tit café' wordt aangeduid, en de bestelling van 'un cappu' levert hier iets op dat nogal lijkt op wat je in vroeger tijden in de binnenlanden van Nederland geserveerd kreeg: een gewoon kopje gewone koffie met een dot slagroom uit de spuitbus. En al gauw drie keer zo duur is als zo'n 'expres', die voor ongeveer een euro voor je neus staat. (Uitzonderingen bevestigen de regel: de cappu van Alex lijkt behoorlijk op het origineel en kost twee euro.)

Het uitzicht vanaf de terrasstoel over de Boulevard des Alliés was fijn, dat dan weer wel:

De grootste attractie van het terras bleek trouwens niet die dame van de bediening te zijn, hier helemaal links op de foto, en ook niet de vaste gaste (vriendin) rechts van haar, maar de (jonge) hond die aan de voeten van die vaste gaste ligt. Iedereen, echt iedereen, wil hem aanraken en aaien, deze 'joli jeune homme'. Fransen, althans de Fransen in dit stadje, zijn zeer van de honden. (Van het opruimen van de viezigheid die honden in de openbare ruimte plegen achter te laten zijn ze dan weer niet. Je moet hier ouderwets goed opletten waar je loopt.)

Was er dan helemaal niks biezonders te zien, op die markt van vandaag? Jawel hoor:

Een scharensliep! Doet je schaar voor drie euro zestig, als-ie niet te groot is, en je messen vanaf twee en een halve euro.

Om tien voor elf begon het voorzichtig te regenen en rond half twaalf daverde het onweer over de stad. Daarna werd het niet meer droog.

Stappen? 4072!

Bon courage et à la prochaine!