Zaterdag 20 juni 2020

Laten we de boel eens in chronologische volgorde behandelen, dat heeft af en toe ook wel wat. Gisteravond vond gastvrouw Kim van de tamelijk fijne 'bar à vin' Les Insolents (binnenkort zijn we bijna buren) dat ik zelf maar even binnen moest gaan kiezen wat ik wilde drinken

Ja zeg, zo zijn we niet getrouwd, dat ga ik helemaal niet kunnen, daar hebben jij en Nathan toch voor doorgeleerd, ik niet, maar ik kan dan weer andere dingen (een beetje), enzoverder enzovoort. (In Nederland had ik daar een klein college over de voordelen van arbeidsdeling - ieder z'n eigen vak - aan vast geknoopt, maar dat bleef Kim gisteren bespaard; met dat beroerde Frans van me was daar geen beginnen aan.) Uiteindelijk kwam er een puike Spaanse rosé op tafel en werd het nog heel gezellig.

Over gezellig gesproken: vanochtend bleek de inwoning in de linkerbovenhoek van het derde vak van links in de kastruimte boven het aanrecht van het veelgeprezen prachtpandje aan 19, rue S-R zichzelf te hebben verdubbeld:

Wanneer zou dat nou gebeurd kunnen zijn? En zijn het inderdaad mini-wespennestjes? En hoeveel baby-wespen komen er dan, pak 'm beet, gemiddeld gesproken uit zo'n dingetje te voorschijn? En hoelang duurt dat nog? We moeten ons daar eens wat in gaan verdiepen. (Gewoon het raam uit gooien kan natuurlijk ook, maar dan hebben we hier niks van geleerd, en dat kan de bedoeling niet zijn.)

Eenmaal buiten, onderweg naar het terras van Le Provençal en de dagelijkse groet van Alex ( "Bonjour jeune homme, ça va?") was te zien waarvoor gisteren de lange, lange streep van grijs-zwart gaffa tape over het trottoir was geplakt: ook de overkant van de boulevards stond nu helemaal vol kramen:

Die nieuwkomers - enige tientallen - verkochten trouwens bijna allemaal kleding, en dat dan van het genre dat je in Nederland ook op de markt kunt kopen. Niet zo boeiend, wel heel veel. En omdat dus de extra ruimte voor voetgangers die eerder, kwa corona, was geschapen ten behoeve van vorige edities van Die Grote En Geweldige Markt waar iedereen het altijd over heeft als het over Uzès gaat nu vol stond met kramen werd dit stadje al in de loop van de vroege ochtend één grote krioelende mierenhoop. Niemand hield ook maar een decimeter afstand - dat kon ook helemaal niet - en alles en iedereen botste voortdurend tegen elkaar op.

Was er dan niks bijzonders te vinden onder al die nieuwkomers? Jawel hoor, deze handelaar hadden we nog niet eerder gezien:

Een fossielen- en mineralenman! Tamelijk Frans fenomeen ook, ze zijn hier zeer van de geologie en de speleologie en zo.

De cd-man was gelukkig weer terug na een week afwezigheid, zodat ik mijn collectie deze week kon uitbreiden met een van de weinige cd's die ik nog niet had van het illustere duo dat door het artistieke leven ging onder de naam Les Rita Mitsouko:

De mannelijke helft van het duo overleed helaas in tweeduizend zeven zodat dit album, het zesde, hun een na laatste zou blijken te zijn. De vrouwelijke helft van het duo (Catherine Ringer) heeft een aantal jaren geleden de draad weer opgepakt en nu een zeer voorspoedig verlopende solo-carrière.

(Het stel had in Nederland in negentienhonderdenvijfentachtig een bijna hitje met een van hun eerste single's. Klik en herken:

https://www.youtube.com/watch?v=1zWlnzFXcKY)

Eenmaal bijna thuis - Midi Libre en cd onder de ene arm, pain cinq céréales en zaterdagse kroosantjes onder de andere - bleek op het pleintje halverwege de rue de Plan de l 'Oume - dat sinds kort weer vooral het terras van La Boca is - dat de bewoners van nummer acht - waar in maart en april dat curieuze plakkaat aan het balkon hing - het tijd vonden om eens flink te ontspullen:

Op het bord naast de deur staat weliswaar 'vide maison' maar het huis hoeft nou ook weer niet helemaal leeg hoor, want ze gaan niet verhuizen of zo. Het was gewoon tijd dat de garage weer eens flink werd opgeruimd.

En toen was het kwart over tien, en kon de dag beginnen.

Stappen? 4958!

Bon courage et à la prochaine!