Zondag 13 september 2020

Ze doen het één keer per jaar, de verzamelde ouderenbonden van Uzès, en wel om aan het begin van het seizoen de verschillende clubkassen te spekken: vide grenier!

Wie haar of zijn zolder wil opruimen kan, tegen betaling van tien euro, een hele zondag lang de overtollig bevonden spullen op een van de kraampjes op de Esplanade uitstallen en proberen ze daar van de hand te doen. De ongewisse omzet voor de verkopers, de bonden altijd zo'n driehonderdvijftig euro rijker (er zijn ongeveer vijfendertig standplaatsen). Mooie deal, iedereen blij en gelukkig.

Dat geldt overigens ook voor vrij veel kopers: er lag tamelijk wat (ogenschijnlijk onverkoopbare) rommel op de Esplanade, maar wie er op tijd bij was kon voor weinig geld iets bijzonders op de kop tikken. Dat "op tijd" er bij zijn betekende dan trouwens wel dat je ruim voor zonsopkomst je bed uit moest: 'le troisième age' van dit stadje begint vroeg aan de dag, en om een uur of zeven vanochtend zoemde de Esplanade al als een drukke bijenkorf.

Om een uur of elf lag de boel er bij als op de bovenstaande foto's, alles bij een temperatuur van iets onder de dertig graden, en was de dame op de foto hieronder waarschijnlijk tamelijk blij dat ze een standplaats toegewezen had gekregen in de schaduw van de bomen rondom het monument ter nagedachtenis aan hen die de afgelopen eeuw vielen 'pour la patrie':

Ook nog wat gekocht? Nou en of. Komt zo. Maar eerst even de verpakking: die kreeg ik er van de verkoper - klein en stevig, in double denim, al zijn wortels in de Maghreb - ongevraagd gratis bij, en leverde onderweg naar huis een spontane en luide uitroep op, en wel van een van de vrienden in dit stadje van de huisbaas van het veelgeprezen prachtpandje aan 19, rue S-R, die met mijn oude buurvrouw Scarlett van datzelfde pandje op het terras zat van het 'Café de l'Hôtel' aan de Boulevard des Alliès: "Daar heb ik nog gegeten!"

Ze is wereldberoemd in Frankrijk, begreep ik van Marc (hij heet Marc, die vriend van de huisbaas van 19, rue S-R, en hij is vanuit een paleisachtig pand een kilometer of wat buiten Uzès actief als antiquair), die dame met de vriendelijke glimlach op dit koekblik, en ze heet eigenlijk Anne Boutiaut, maar iedereen in dit land kent haar als 'La mère Poulard'. Samen met haar man Victor begon ze in achttien-achtentachtig een restaurant op het schiereiland van Le Mont-Saint-Michel dat nog steeds bestaat, en waar je ook nog steeds haar meest bekende creatie kunt komen eten: de live-voor-je-neus en in de grote open-haard bereide 'omelette'. Wel eerst geruime tijd op een wachtlijst op je beurt wachten, én zo'n vijftig euro per omelet meebrengen. De koekjesbakkerij deed en doet het restaurant er zo'n beetje bij - zo kunnen bezoekers aan het restaurant ook nog een souvenir kopen en meenemen. En Marc, was het dat waard, die vijftig euro? "Ah oui! l'Ambiance!".

Zelf gaf ik vanochtend maar twee euro uit. Iemand geïnteresseerd in twee glaasjes voor wie zijn pastis zonder ijs en niet-aangelengd wil drinken, en met de merknaam Casanis als opdruk? Ze zijn gratis af te halen op het adres 5, rue PF te Uzès, Frankrijk.

Stappen? 3607!

À la prochaine!