Zondag 21 juni 2020

Typisch Frans fenomeen, dat 'Fête de la Musique'. Zo'n jaar of veertig geleden begonnen om de amateur-muziekbeoefening in het zonnetje te zetten en in de francofone wereld uitgegroeid tot de verreweg muzikaalste dag van het jaar. Pogingen tot import, bijvoorbeeld door Nederlanders, zijn helaas tamelijk vruchteloos gebleken. Het feest speelt zich standaard af op de langste dag en tijdens de kortste nacht van het jaar, de dag van de zomerse zonnewende, van zeven uur 's avonds tot twee uur 's nachts.

Vandaag is het dus weer zo ver. Ik dacht ten onrechte dat de hele boel was afgeblazen: dat geldt alleen voor alle gebeurtenissen op grote schaal, zo bleek eergisteren uit een stukje in Midi Libre - de kleinschalige activiteiten kunnen gewoon doorgang vinden, en voor Uzès betekent dat dj's en repperts op Place Albert 1er en een paar gezelschappen met een bescheidener volume op de Place aux Herbes. Daar stond vanochtend het podium(pje) al klaar:

Gisteren viel voor het eerst sinds het begin van de periodes van confinement en déconfinement - en dus sinds medio maart - de zaterdagse editie van de Libération ook daadwerkelijk op die zaterdag - en niet pas een dag of drie later - op de mat. Dat moest gevierd, en zo hebben we vandaag de vierde aflevering in de (zeer) onregelmatig te verschijnen serie 'Libé et rosé', waarvoor we deze keer het terras bij 19, rue S-R testen. Dat terras zag er gisteravond zo uit:

en nadat het eerste glas rosé was ingeschonken, geproefd en terug gezet op de Libé was de eerste indruk: bekende smaak (dit is vast de 'gris' van het Domaine Saint Firmin van de gebroeders Blanc), goed gekoeld, en bij één euro per glas een voortreffelijke prijs-kwaliteitverhouding. Een zekere negen. Tweede indruk: hier zit nou eens niemand te roken, en dat is bepaald een voordeel, maar het uitzicht is jammer genoeg niet heel enerverend:

En de derde indruk: het terras is helaas onvoldoende verlicht om de krant te kunnen lezen, en de dikke zaterdagse Libé bleef dus vooral een onderzetter onder de rosé

maar dat gaf niks want we waren aan de krant waarschijnlijk toch niet toegekomen: iedereen, echt iedereen die passeerde wilde een praatje maken: van buurvrouw Brigitte, via een kwartet oudere heren die duidelijk een 'diner bien arrosé' achter de rug hadden, tot en met de jongens en meisjes die bij het pand aan de overkant continu in en uit liepen. Nog nooit had ik hier in dit stadje op een terras zo veel aanspraak, ik ga er vaker zitten.

Dat vrij grote pand aan de overkant, trouwens, dat het nummer twintig draagt

en sinds medio maart in doodstille rust stijfdicht zat, is sinds een week volop in gebruik en blijkt het onderkomen te zijn van de (beide) brigades van sterrentent La Maison d'Uzès hier om de hoek, en ook een beetje als opslag te dienen. Aan één stuk door lopen jongelui in een zwart voorschot of met een witte toque op het hoofd in en uit, soms ook in het gezelschap van een half dozijn doosjes met aardbeien of zoiets.

Nog even een update doen kwa inwoning in de keukenhoek op de bovenste verdieping? Vanochtend zag het er zo uit:

Een derde 'ding'! Het is wat met die beesten: geef je ze een vinger nemen ze gelijk de hele hand. Het wesp-achtige vliegbeest dat de aanstichter van dit alles is blijft trouwens hardnekkig hetzelfde curieuze gedrag vertonen: nog geen vijf seconden nadat ik 's ochtends de pui van de loggia heb opengeschoven zoemt het naar binnen en daar zonder te aarzelen de goede (keukense) kant op, maar aangekomen bij de opbergruimte boven het aanrecht is het vervolgens schier eindeloos zoeken naar het goede vakje van de zes. Vanochtend duurde dat zoeken een minuut of vijf, waarbij (wederom) opviel dat het beest kennelijk wél weer heel goed weet dat het in de linkerbovenhoek van elk vakje moet wezen. Wat een raar geheugen. Hebben die beesten eigenlijk wel een geheugen?

Stappen? 3088!

Bon courage et à la prochaine!